สิงโตถิ่นใต้



สิงโตชนิดนี้ ห่างไกลจากคำว่าเจ้าป่าเหลือเกิน เพราะมีขนาดเพียงนิดเดียว หัวเล็กๆ เพียง 1-2 ซม. สีม่วงอ่อนๆ ใบเขียวเข้ม ยาวประมาณ 6-8 ซม. กว้าง 2-3 ซม. เป็นรูปหอกมนๆ ใบไม่เรียวยาวเท่าไร ท้องใบสีม่วง

ผมแขวนไว้ที่ราวหน้าบ้าน แสงเยอะเป็นพิเศษ ลมพัดผ่านโชยอยู่ตลอดเวลา ฤดูไหนหนอที่ออกดอก ผมพบว่าในสมุดบันทึกของผมว่างเปล่า มันหายไปไหน ทั้งๆ ที่ดอกเล็กๆ ดอกสีขาว ไปจนเหลือง กลีบบางๆ ออกเป็นช่อกลมๆ ดูแล้วน่ารักช่อนี้ บานไม่ทน เพียงสองสามวันก็โรยหาย

ทว่า ตั้งแต่ช่อดอกเริ่มแทงออกมาจากลำต้นใกล้กับหัว ผมก็ค่อยๆ มองดู ค่อยๆ รดน้ำ ไม่อยากให้ก้านดอกช้ำ หมดเวลาไปทั้งสัปดาห์กับการมองกิ่งก้านดอกค่อยๆ เจริญเติบโต งดปุ๋ยอันรุนแรงเสีย แล้วค่อยๆ รอดอกผลิบาน

มีคนเคยถามถึงกลิ่น เวลาเริ่มบานเต็มที่ ผมลองดมกลิ่นกรุ่น หอมครับ หอมหวาน อ่อนๆ ไม่รุนแรง ดมชื่นใจดี



สิงโตถิ่นใต้
บานอยู่ในป่าแถบทางใต้ เกาะต้นไม้ใหญ่ ที่มีความชื้นหล่อเลี้ยง เติบโตเกาะเกี่ยวอยู่เต็มลำต้น แต่เมื่อมาอยู่ในเมือง ความชื้น แสงแดด ลมร้อน อาจทำให้ชะงักงันการเติบโต

เพียงแค่เอาใจใส่ บางทีอาจไม่ได้หมายความว่าจะยินดีผลิบาน แต่หัวใจคนรักดอกไม้ก็เติมปุ๋ย ธาตุอาหาร ขณะดอกไม้ตอบแทนกลับด้วยความชื่นบานในหัวใจของคนรักกล้วยไม้ และเฝ้าดูแลอย่างห่วงใย

ล่าสุด เมื่อต้นเดือนตุลาคม 2548 สิงโตถิ่นใต้ผลิบานอีกครั้ง พร้อมกับมีหัวใหม่เกิดขึ้น ดอกเล็กๆ บานนานถึง 3 วัน แต่ถ้าเริ่มจากวันที่เป็นดอกตูม จนกางเป็นวงกลม กินเวลาเกือบสัปดาห์

ถ้ามีเวลาสังเกตุให้ดอกไม้ผลิบาน ชีวิตที่เหมือนอยู่นิ่ง แต่ก็เคลื่อนไหวในที เคลื่อนไหวช้าๆ เบิกบาน และงดงาม