ความจริง! เมล็ดหมามุ่ยไม่เกี่ยวอาการกำหนัด

ในปัจจุบันยานี้ก็ยังเป็นหนึ่งในยาสำคัญที่ใช้รักษาโรคพาร์กินสัน เป็ผลจากการค้นพบว่า สารแอลโดปานี้ มีในพืชบางชนิดโดยเฉพาะในเมล็ดหมามุ่ย ซึ่งมีปริมาณสูงถึงราวร้อยละ 5 ถ้าเช่นนั้น ใช้เมล็ดหรือสารสกัดจากเมล็ด แทนสารแอลโดป้าจากการสังเคราะห์...เป็นไปได้หรือไม่

หมามุ่ยเป็นพืชเถา พบขึ้นเองตามที่รกร้าง ลำต้นพันไปกับต้นไม้อื่น ใบประกอบมีใบย่อยสามใบ ขนาดฝ่ามือเด็ก โคนและปลายใบแหลม ฝักขนาดนิ้วมือ งอโค้งเล็กน้อย ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลสั้นๆ คล้ายกำมะหยี่ ขนนี้ทำให้เกิดอาการคัน แสบร้อนผิวหนังอย่างรุนแรงเมื่อสัมผัส ภายในมีเมล็ดกลมรี ขนาดปลายนิ้วก้อย สามถึงหกเมล็ด

การศึกษาในหนูทดลองที่ระบบประสาทโดปามีนถูกทำลายพบว่า สารสกัดเมล็ดหมามุ่ยสามารถฟื้นฟูการเคลื่อนไหวได้อย่างน่าพอใจ ทั้งยังมีรายงานว่า ผู้ป่วยที่ใช้สารสกัดเมล็ดหมามุ่ยรักษาโรคพาร์กินสัน มีอาการดีขึ้นและใช้ได้ในระยาวโดยปราศจากผลข้างเคียง นี่อาจเป็นลางบอกเหตุที่ดี แต่หากจะยืนยันประสิทธิภาพและความปลอดภัยให้แน่ชัดแล้ว ยังต้องมีการศึกษาในอาสาสมัครและผู้ป่วยจำนวนมากกว่านี้

การศึกษาทั้งในสัตว์ทดลองและในคน ยังชี้ให้เห็นว่า สารสกัดเมล็ดหมามุ่ยมีผลเพิ่มคุณภาพของน้ำอสุจิ ซึ่งอาจเป็นประโยชน์ต่อเพศชายที่มีบุตรยาก ผลดังกล่าวไม่ใช่การเพิ่มสมรรถภาพทางเพศและยิ่งไม่เกี่ยวข้องกับความกำหนัดดังที่หลายคนเข้าใจผิด

การเก็บเมล็ดหมามุ่ยมาใช้เองเป็นสิ่งไม่ควรทำอย่างยิ่ง นอกจากเสี่ยงต่อการถูกพิษจากฝักแล้ว ในเมล็ดยังมีสารประกอบจำพวกไกลโคโปรตีน ที่อาจก่อให้เกิดอาการแพ้อย่างรุนแรงจนถึงขั้นเสียชีวิตได้

*คัดย่อจาก นสพ.กรุงเทพธุรกิจ (กายใจ) ฉบับวันเสาร์ที่ 20 สิงหาคม 2559 บทความโดย ผศ.ดร.ไชยยง รุจจนเวท ผู้เชี่ยวชาญด้านเภสัชวิทยาของพืชสมุนไพรและพฤกษศาสตร์พื้นบ้าน สำนักวิชาแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง