เป็นภาพจากทริปภูหลวงช่วงปลายตุลาปี 2550 โพสท์ไว้ในบอร์ด trekkingthai.com ขอยกมาโพสท์ซ้ำที่นี่อีกครั้ง

ในการเดินทาง เราเดินผ่านเรื่องราวมากมาย..

ทั้งที่น่าจำและไม่น่าจำ..

แต่นั่นก็คือประสบการณ์ชีวิต ที่ไม่อาจเรียนรู้โดยไม่ลงมือทำ..

สิ่งต่างๆ มีมุมมองหลายมุม..

เหมือนดอกไม้ บางมุมอาจจะไม่สวย แต่เมื่อเราลองเปลี่ยนมุมมอง..

ดอกไม้ทุกดอก มีมุมที่สวยที่สุดของมันเสมอ..คนก็เช่นกัน

เมื่ออดีตกาล เราคิดกันว่า ทุกสิ่งหมุนรอบโลก..

จนเมื่อเราได้ออกไปมองโลกจากภายนอก เราจึงรู้ว่า..

เราเป็นเพียงอณูเล็กๆ เท่านั้นในจักรวาล..

เมื่ออดีตกาล เราคิดกันว่า ผู้คนต่างๆ หมุนอยู่รอบตัวเรา..

จนถึงวันนี้เราก็คิดกันอย่างนั้น..

เราไม่เคยได้ออกไปมองตัวเองจากภายนอกเลย..

นักเดินทาง..ออกจากเมือง มุ่งหน้าเข้าป่า..

เขาถามกันว่า.. เข้าไปทำอะไร..

คนจากป่า..เข้ามาในเมือง..

สหายร่วมป่า  เขาถามกันว่า เข้าไปทำอะไร..

 

ฉันตอบเขาว่า..ต้องเข้าไปเอง รู้เอง สัมผัสเอง..

ฉันเกิดและโตในเมือง.. ฉันอยากไปมองตัวฉันเองจากข้างนอกบ้าง..

ถ้าอยากเห็นเหมือนฉัน ก็ต้องเดินออกจากตัวเอง แล้วมองย้อนกลับไป..

 

ที่หลังรถกะบะ..น้อง เพื่อนร่วมทาง ถามฉันว่า..

พี่มาดูกล้วยไม้อย่างเดียวหรือ..

ฉันตอบเขาว่า ฉันมาถ่ายรูป น้องเขาเงียบ..เขาคิดอะไร..

การถ่ายรูป สำหรับฉัน มันคือการบันทึกความทรงจำ..

รูปถ่ายบอกเล่าเรื่องราว ..ไม่ใช่เรื่องราวในภาพถ่าย

แต่เป็นเรื่องราวตอนที่ถ่ายภาพนั้น..

เมื่อฉันกลับมาดูภาพแต่ละภาพ ฉันย้อนนึกถึง ความทรงจำพรั่งพรู..

ภาพบางภาพกว่าจะได้มา ต้องผ่านเส้นทางยาวไกล..

ภูเขาสูงใหญ่ ทางชันอันตราย เหนื่อยหนัก เพียงเพื่อถ่ายรูปเพียงรูปเดียว

บางทีเดินป่าเป็นวันๆ เจอดอกไม้ดอกเดียว..

ควักกล้องออกมาครั้งเดียว กดชัตเตอร์ครั้งเดียว..

ฉันเคยได้ยินคำกล่าวของใครคนหนึ่งบอกว่า..

“บุปผาที่ผลิบานในยามยาก คือดอกไม้ที่หายากเหนือมวลไม้ใด”

มีใครบางคนถามฉันว่า ให้มันง่ายกว่านั้นได้ไหม

ถ่ายดอกไม้ ไปถ่ายในสวน ถ่ายสัตว์ป่า ไปถ่ายในสวนสัตว์

ง่ายกว่าไหม..

ฉันตอบว่าใช่ มันง่ายกว่า แต่..มันไม่เหมือนกัน..

บางทีถ่ายรูปแบบง่ายๆ อาจจะสวยกว่า..

แต่มันไม่เหมือนกัน เมื่อฉันกลับมาดูรูปที่ถ่ายแบบง่ายๆ

สิ่งที่ฉันเห็นก็คือรูปๆ นั้น มิใช่ความทรงจำ..

ฉันถ่ายรูปเพื่อบันทึกความทรงจำ..

รูปบางรูป ดูได้เป็นวันๆ เพราะมันมีความทรงจำอยู่ในนั้นมากมายเหลือเกิน..

รูปบางรูป ทำให้เรายิ้ม รูปบางรูป ทำให้เราเศร้า.

รูปบางรูป ทำให้เรานึกถึงคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา..

รูปบางรูป ทำให้เราอิ่มเอม..

ฉันเคยบันทึกเรื่องราวการเดินทางของฉัน..ผ่านตัวหนังสือ..

ฉันทำมันได้ไม่ดีนัก ความทรงจำมันทะลักออกมา ฉันเรียบเรียงมันไม่ถูก

ฉันจำได้เพียง แต่ละบท แต่ละตอน ..ชัดเจน ผ่านภาพแต่ละภาพ..

ตอนค่ำๆ ก่อนนอน เขานั่ง..นอน คุยเรื่องกล้วยไม้กัน..

ภาษาลาติน..ฉันเงียบ..ฟังเพลิน..

แต่ละคน มีโลกของตนเอง มีฝันของตนเอง..

บางที ฝันตรงกัน คุยกันถูกคอ..

บางที่ฝันไม่ตรงกัน แต่ใกล้เคียง ฟังเขาคุยกัน..ถูกใจ

จอดรถริมถนน เดินไปตามทางแคบๆ สอดส่ายสายตามองหา..

รถคันอื่นวิ่งผ่าน คนในรถมองเรา เขาคงสงสัย..

ใครบางคนบอกฉันบ่อยๆ “รายทางน่าสนใจกว่าปลายทาง”

คืนนั้น จันทร์ครึ่งดวง..

ฉันออกมานั่งที่สนามหญ้าหน้าที่พัก..

นี่คือฝันหนึ่งของฉัน ฉันกำลังอยู่กลางความฝัน..

ท่ามกลางลมหนาวที่มาเติมเต็ม..

ฉันหาดอกไม้ด้วยเสียง..เสียงคนอื่น…”เจอแล้วๆๆๆ” ฉันว่า..มันก็ง่ายดี

ฉันมักจำได้ว่า เมื่อฉันเหนื่อยมากๆ ฉันจะกินข้าวได้เยอะและอร่อย

ไก่ย่าง ค้างคืน ริมธารน้ำใสฉ่ำเย็น ฉันก็ว่ามันอร่อย

ส้มกลีบเล็กๆ ช้ำๆ จากมือของเด็กน้อย ฉันก็ว่ามันอร่อย

บางทีคุณค่าของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าสิ่งนั้นคืออะไร

เจ้าหน้าที่ในเรือนเพาะชำบอกฉันว่า

เมื่อวานมีคนมาดูกล้วยไม้ แล้วแกะเอาไป ดักจับไม่ทัน..

เขาคงอยากได้ เอาไปทำอะไร..ฉันไม่รู้..

คุณเคยเห็นสัตว์ป่า ที่เขาจับมาขังกรงในสวนสัตว์มั๊ย..

คุณเคยเห็นช้างที่เขาพามาเดินตามถนนมั๊ย..

คุณเคยเห็นนกที่เขาใส่กรงแขวนมั๊ย..

คุณเคยเห็นสัตว์ที่เขาขายกันที่สวนจตุจักรมั๊ย..

เวลาฉันแอบดูช้างในป่า ฉันเห็นถึงความสง่างาม..

เวลาฉันเห็นรอยเสือมาแอบดูเราข้างๆ แคมป์ตอนกลางคืน ฉันตัวสั่น..

เวลาฉันเห็นหมูป่าวิ่งตัดหน้า ฉันเห็นถึงความเร็วและพละกำลัง..

แต่เวลาฉันเห็นสิ่งเดียวกัน..ในเมือง..

ฉันยกกล้อง โฟกัสที่ตา..ฉันกดชัตเตอร์ไม่ลง..

ฉันว่า ธรรมชาตินั้น งดงามนัก..

และมันจะงดงามที่สุด เมื่อมันได้อยู่ในที่ของมัน..

เหมือนคนเรา ไม่ว่าเราไปเดินทางไปไกลสุดไกล

แต่ก็ไม่มีแผ่นดินใดที่เราจะรู้สึกมั่นคง เหมือนกับแผ่นดินที่เราเกิดมา..

ใครบางคนถามฉันว่า ให้มันง่ายกว่านั้นได้ไหม

ถ่ายดอกไม้ ไปถ่ายในสวน ถ่ายสัตว์ป่า ไปถ่ายในสวนสัตว์

ง่ายกว่าไหม..

ฉันตอบว่าใช่ มันง่ายกว่า แต่..มันไม่เหมือนกัน..

ฉันชอบถ่ายภาพ

ชอบมองโลกใบเล็กๆ ..ผ่านเลนส์

ชอบมองโลกที่กว้างใหญ่ ผ่านเลนส์

ฉันบันทึกเรื่องราว ที่คนอื่นไม่เข้าใจ แต่ฉันเข้าใจ..

บางรูปก็สวย บางรูปก็ไม่สวย ..ในสายตาคนอื่น

แต่มันสวยทุกรูป ในสายตาฉัน..

ในมุมมองที่ต่างกัน..

ฉันจำชื่อดอกไม้ไม่ค่อยได้ แต่ฉันจำรูปร่างหน้าตามันได้..

คนฉันก็จำชื่อไม่ค่อยได้ แต่จำได้ว่าเคยพบเจอ..

ถ้าไม่ได้เจอกันนานๆ ฉันก็จะลืมชื่อ ..แต่ฉันจำหน้าได้นะ..

ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าฉันไปที่ไหนมา..ไปกับใคร..

แต่ไม่บอกก็คงรู้กันแล้วล่ะ..

ถึงไม่รู้ก็คงไม่เป็นไร..

และฉันคือใครก็คงไม่ใช่สาระสำคัญหรอกนะ..

ฉันเพียงอยากจะถ่ายทอดให้เห็น อยากบอกพวกเราว่า..

ธรรมชาติที่แท้จริง รอคอยการชื่นชมจากผู้ที่รู้ค่าอยู่นะ

บางรูปเราก็ถ่ายได้มาแบบไม่ตั้งใจ..

รูปนี้ฉันย้อนกลับนึกถึงก็ตลกดี

มุมถ่ายย้อนแสงเต็มๆ จนฉันท้อใจ

เป็นรูปที่ได้มาแบบไม่คาดคิดจริงๆ

ขอบคุณเพื่อนร่วมทาง ร่วมฝันทุกท่าน

ขอบคุณนักหากล้วยไม้ที่คอยส่งเสียงเรียก

ขอบคุณอาจารย์ที่ให้ความรู้

ขอบคุณอารมณ์ดีๆ ที่ทำให้ลมหนาว หนาวแต่เพียงกาย

และขอบคุณทุกสิ่งที่ทำให้ฝันเป็นจริง

ถ้าเราคิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันก็แค่ฝันตื่นนึง

ตอนนี้ฉันก็ได้ฝันและได้ตื่นแล้ว

ถึงฉันจะมีฝันไม่มากนัก แต่ก็มีอีกหลายฝัน

ไว้ถ้าฉันฝันและตื่นอีกครั้ง ฉันจะมาเล่าให้ฟังอีกนะ..ขอบคุณที่ติดตามจ๊ะ

---